28 Aralık 2009 Pazartesi

Masal...

Hala masallara inandığımı farkettim de...

Kocaman kazık kadar kız oldum. Hala mutlu sonların olabileceği, bizim kerevete çıkabileceğimiz masallara inanıyorum.

Durup durup aklıma gelmesine izin veriyorum. Aklıma gelince gitmek bilmiyor. Üzgünüm diyorum. Üzgünüm herşey için.

Canımı yakmana izin verdiğim için.
Seni düşünüp yaralandığım için.
Senle ilgili bi gelecek düşlediğim için.
Sahte sevinçlerle kendimi oyaladığım için.
Sana inat edemediğim için.
Herkese söken keçiliğim sana sökmediği için.
Sana bakarken tebessüm etmeden duramadığım için.
Yarınlarımda hep sana dair bi umut taşıdığım için.
Her an her dakika senle konuşmaya devam etmek istediğim için.
Uzun süre senle konuşmadan duramadığım için.
Beni farketmediğin için.
Seni sevdiğimi gerçekten anlamadığın için.
İçimden boynuna atlamak geldiği halde başımı çevirdiğim için.
Kendime kızdığım halde seni azarlamaya kalktığım için.
Sana dair herşeyi öğrenmem gerektiğini düşündüğüm için.
Seni çokça zorladığım için.
Ve sensiz yaşamak istemediğim için...

Herşey için özür dilerim. Hepsi için.

Hayatımda ilk defa aşık olup bu kadar acı çekmeme neden olan bu insana hala aşık olduğum için de özür dilerim. Laf kalabalığı yaptığım ve sorgusuz sualsiz, aptalca, bencilce, herşeyi yazma isteğiyle dolu olduğum için özür dilerim.

Masalımızın sonu burası! Henüz çıkacak bir kerevet de, düşecek 3 elmayı da bulamadım. Bulduğum elmaların yarısı çürük diğer yarısı da kurtlu... Sağlamını bulan varsa tecrübelerinden yararlanmak isterim.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder