Birine inanmaya ihtiyacım var. Gerçekten inanmaya. Şefkatine de, ilgisine de, sevgisine de, tutkusuna da...
Etrafım hep yalan dolan. Hep sahte. Her dokunuş, her öpüş sahte. Durulsun sular artık. Renkler çoğalsın. Artsın. Sarsın.
Herşeyi unuttursun be. Her yüzü, her sözü... Bi o var olsun. Bi var olsun.
Sabaha kadar oynasın saçlarımla. Fısıldasın dursun. Anlatsın. Sorsun. Korkmasın dokunsun. Gecenin karanlığında aydınlık olsun. Gözleri ışık tutsun. Yakamı bırakmayan kabusları silip atsın.
-Burdayım. Yanındayım.
Desin. Dersin.
Korkuyorum be. Yanında uyumaya korkuyorum. Alışırım diye. Hep isterim sarılmanı diye. Şımarırım kollarında biraz daha kalsam diye. Korkuyorum. İhtiyacım olan sensin çünkü biliyorum.
Bütün yaralar iyileşir. Bütün yaralar kapanır. Gündüzleri bile hayalin yanımdayken geceleri kollarında yatsam biter mi sanıyorsun herşey?
Bitirir mi tüm acıları?
Canım yandığında bir el dokunsa oraya...
- Geçer şimdi.
Dese. Derse...
Hastayken, aklım karmakarışıkken, sen uzaktayken... Gözlerim kapanır da sen gelirsin belki...
Hani şu yastık olayı vardı ya. Hani yastıklar arasında bile küçücük kaldığım için gülüp durmuştun. Unuttun mu? Senin kollarında nasılım hiç düşündün mü sen?
Değiştirsen ya şu hayatımı. Sil baştan... Yeniden başlasak... Yeniden umut etsek. Birlikte olsak. Beraber düşünsek.
Anlamadıklarımı sorsam sana. Gülsem konuşsam. Gamzelerimden öpsen sen yine... Sevebildiğim kadar sevmeyi öğrensem senle... Bitmesem. Bitirmesem.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder