Yalnız.

Bi ben kalsam. Kimse olmasa yanımda. Tek bir Allah'ın kulu. Yaratık, canlı. Olmasa. Bir süre. Kaybolsam mesela. Kimse aramasa. Sormasa. Beni düşünmese. Beni düşündürmese. Aklımı karıştırmasa.

Ne müsait aklım varmış karışmaya. Ne istekliymiş allak bullak olmaya. Ne can yakarmış. Ne çok iğnesi varmış. Batar dururmuş sürekli.

Yalnız kalmalıyım ben. Kendi halimde olmalıyım. Kendi dertlerime kendim çare bulmalıyım. Öyle teselliyi başkasında aramak kurtarmaz. Hani umursamazdım ben? Hani bu umursamaz hallerim sinir ederdi insanları? Niye değiştim ben?

Hani bencildim ben? Hani? Niye ben üzülüyorum o zaman? Tamam 1-2 güne geçer bişey kalmaz ama niye yani? HAngi ara değiştim bi kere? Kim değiştirdi? Hangi olay?

Ben söyleyeyim kesin şu "abi" değiştirdi. İşledi içime, psikolojimi yerle bir etti. Ona güvenmediğimden, öğrendiklerimle daha da soğuttu, korkuttu beni. Ondan oldu. Tüm suçlu O.

O kadar erkek arkadaşım varken ben nasıl böylesine büyük bir hata yaparım anlamıyorum. Onlar da mı bişey öğretmedi bana? Neyse insanın bir hatası olmuş çok mu? Değil. Hatalar insanlar için? Evet evet öyle. Düşünmeye değmez.