Öyle İşte...

Beklemekten yoruldum. Öyle yorgunum ki. Başımı ellerimin arasına alıp düşünmekten de yoruldum.

Yapma artık. Düşünmeme sebep olma. Ağlatma. Hırpalama. Yeter.

Durdurak bilmeden sevkedilen o fikirler.

Kabullenmek istemediğim tüm o hisler. Yeter.

Yoruldum. Yorgunum farkında değil kimse. Yokum belki de.

Ben bulamayacağımı bildiğim "şey"i aramak istemiyorum artık.

Sen n'olur artık karıştırma beni. Aklımı, kalbimi, duygularımı... Sen sebep olma. Var olma.

Görme, yaklaşma, dokunma mesela. Senden önceki gibi olsun. Sen olmamışsın gibi. Sendeki gibi yani. Senin hayatında hiç olmamışım gibi. Süper bir olay değil mi?

Yoo, hiç ağlamadım. Bir damla bile yok mesela. Bir kez bile düşünmedim "niye böyle yaptı"ğını. Hiç üzülmedim. Umursamadım yani. Bana bişey olmaz. Çok eğleniyorum. Ortam acayip iyi geldi.

Keyfim yerinde. Seni de düşünmüyorum. Senle geçirdiğim vakit hiç gelmiyor aklıma. Ah! Yalnızca bu kadar mı sanıyorsun? Değil. Müthiş insanlar var etrafımda, aynı senin gibi. Varlıkları neşeme neşe katıyor. Günümü gün ediyorum yani. Ay dur yeni başladım hatta.

Ya da ne anlıyorsanız o. Ne azı, ne çoğu. Bu kadar.