7 Eylül 2010 Salı

Acır.




Hani insanlar korkar ya bişeylerin olmasından. Hani olduğunda canı yanar bilir ya. Benim de öyle işte. Canım acır. Yaram kanar. Korkuyorum.

İstemiyorum. O bir şeylerin olmasını. Her erteleyişimde daha kötü oluyor. Ertelendikçe katlanıyor. Uzun uzadıya içimdeki liste ortaya çıkıyor. Hem can yakıyor. Hem canımı...

Aptalca belki. Bencilce. Ama üzülmek istemiyorum. Kimsenin beni üzmesini istemiyorum. Artık dursun. Huzur bulayım istiyorum. Vazgeçmiş gibi bir şeylerden. Vazgeçirmiş gibi. Kendini kaybetmiş de bulmaya hazırlanmış gibi.

Üzüldüğümü gördükçe daha çok gelenlerin olmadığı bir dünya gibi. Çocuk olduğum doğru. Büyümüş numarası yaptığım da. İstemiyorum.

Ne sen gel canımı acıt, beni üz, beni kır... Ne de geldiğin gibi git. Ne gel, ne git. Hiç var olma hatta. Hayatıma girme. Beni alt üst etme. Aklımı daha fazla karıştırma. Varmışsın numarası yapma. Beni düşünüyormuşsun. Aklındaymışım. Yalan dolana gerek yok. Sen yanımda olma.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder