6 Ağustos 2010 Cuma

Karışık.

İçim o kadar karışık ki anlatamıyorum. Normal bişi yaşamadığımı ya da normal olmadığımı çok az kişi biliyor. O kadarı bilsin zaten. Bu kadar olay başkasının başına gelmiş olsaydı ne yaparlardı acaba?

İçimden herşeyi bırakıp gitmek geçerken olduğum yerde kalmaya mecburum. İçim acıyor artık. Gitmeliyim. Durmamalıyım burda. Bu şehirde. Buradan uzakta olmalıyım. Herşeyden bihaber olduğum zamana geri dönmeliyim. Ama nasıl?

- Ama'lar yasaktı bana!-

Herkese verdiğim talkımlardan bana arta kalan salkımlar canımı sıkıyor. Madem o kadar aklım var. Madem başkasına verilecek kadar çok o zaman bana neden yetmiyormuş gibi geliyor?

Kimseyi beğenmeyen, herkese kusur bulan o kız işte. Herkesle ilgili fikir beyan eden o patavatsız. O kendini bilmez. Heh! O benim! Benim O!

İçim karışık. Dışım karışık. Herşey karman çorman. İçinde olduğum her olay gibi. Bu karışıklık içinde kendimi kaybettim ben. Hükümsüzdür. Bulanın sevabına bir cami avlusuna bırakması rica olunur.

5 yorum:

  1. kendine gel, değer verdiğini görüyorsun dimi? şeyinde diil, kendini lak lak la tatmin etmeye çalışıyor. değmez bunlar için. hayatına devam et. üzüntü duyma iyi bir halt olsaydı seni üzmezdi zatee.

    YanıtlaSil
  2. Belki de ben haketmiyorumdur O'nun vereceği değeri?

    YanıtlaSil
  3. kim o peki? rol yapan tiyatrocu =) ne yaptın ki sen ona? sevmişsindir eminim. en büyük yalnışın budur sevmek...

    YanıtlaSil
  4. Ben ona bişey yapmadım tabiki. Hatta sevmedim. Garip bi bağlılık hissi benimki.

    YanıtlaSil
  5. yok bağlılık değil, bağımlılık =)

    sevmediysen salla gitsin niye çırpınıyorsun?

    YanıtlaSil