Akıntıya Bırak !

Hayatımı sürüklemesine izin vermek için gec kaldım. Anlamadım söylenenleri...

Aptallıgım bir değil ki.. İçin için yedim kendimi. Tükettim yavas yavas. Su blog aslında ona bişiler hissetmeye basladıgım anda acıldı. Beni tanıyanlar bilirler. Öyle kolay pes etmem ben.

İsteklerim olana kadar da durup dinlenmem. Ama bu sefer öyle değil. Hayatımda ilk defa birini dıs görünüşüne göre secmedim. Gercekten.

Konusmaları anlattıklarıyla ilgilendim. Ama unutmusum hayatının benimkinden farklı oldugunu. Unutmusum benim kırılmak için üzülmek için hazırda duran bi bebek oldugumu. Yine bi parca eksildim.

Yine gözyaslarıma teslim oldum. Akıntı nerde ? Nereye bırakıcam ben kendimi ? Basım bile fazla geliyor artık. Düşüp bayılıcak gibi oluyorum yürürken. Kimin ahını aldım ben ? Kim benim bu kadar üzülmemi isteyen ?