Yine...

Yine aklımı karıştırdı. Yine.

Bir mesaj, bir telefon, bir karşılaşma beni nasıl böyle mahvedebilir? Anlamıyorum ki...

Tamam acayip bi etkilenme bu. Benim taşımam bile zor. Başıma gelmeyen bir şeydi. O da kabul. Ama bi sorun var. Ben ben biri için böyle allak bullak olmazdım ki... Olmadım şu ana kadar.

Bilen bilir. Ölüp bittiğim adamın karşısına geçip elimi belime koyup "sana gıcık oluyorum!" demişliğim var. Yani bu adam için ölüp bitme yok. Ama tuhaf bişi. Görünce titremeye başlıyorum. Acayip bir gülümseme yüzüme gelip yerleşiyor. Sonra "bi kendine gel!" diyerek toparlanıyorum. Yine o alaycı halime bürünüyorum. Aklım sıra laf sokuyorum. Onun söylediği her sözün altında yatan gerçeği görmüyormuşum gibi, safmışım gibi.

Akıllanmak için geç kaldım sanırım. Yardım istiyorum. İstediğim sadece yardım. Engeller olsun. Dağ gibi büyüsün. Karşıma çıkmasın. Hatta ben bu ülkeden gideyim. Nasıl fikir?