İstemiyorum.

Kimseyi. Evet ne dediğimin farkındayım. Kimse ama kimse aradığım O değil. İstemiyorum.

Kim olsa yanımda daha derinden hissediyorum o boşluğu. Hayal kırıklığının daniskası. Yokluğunun kanıtı. Düşüncelerime vuramadığım gem.

Sanırım paranoyak oluyorum. Ya da şizofren. Olabilir. İnsanlık hali. Duymasınlar aman.

Sakladığım her şey çıkar bir gün ortaya diye korkuyorum. Çıkmasınlar. Gömülsünler. Yok olsunlar.

"Yaramazlık" değildi yaptıklarım. Hata hata üstüne. Korkusuzca duruyorum hala. Bana bişey olmaz. Ama onlara??? Of düşüncesi bile korkunç.

Beni kimse istemez kısmına girmiyorum. Dikkat ederseniz. Nasıl bir canlı cenaze olduğumu farkedenler çoktan ülke sınırlarını aştı.

Ne ben doğru kişi olurum biri için. Ne de biri benim için... Yazık.

Demek ki sevmek ve sevilmek için yaratılmamışım. Demek ki günlerim gelip sadece geçmeli. Kimseye acı vermemeliyim. Hayatına dahil olup akıl bulandırmamalıyım. Yazık. Boşuna gelmişim dünyaya.

İstemiyorum benim yüzümden biri üzülsün. Birileri üzülsün. İstemiyorum artık sevilmeyi filan. Kandırıp duruyorum kendimi. Ben sevemiyorum kimseyi. Hata bu! Eksiklik bu! Bi anlasalar...

Bi istediklerini değil de beni anlasalar....