13 Haziran 2011 Pazartesi

İnsanlar ve İnsanlığını Kaybedenler...


Çevremizdeki herkes gözümüzde değerlidir di mi? Hepsini ayrı severiz. Kimisi hastalandığımızda başımızda nöbet tutar, çorba yapar. Kimisi ağlayacak omzu tahsis eder. Kimisi güldürür, eğlendirir, keyif verir. Kimisi akıl karışıklığımıza iyi gelir.

Herkesin değerini biz biçiyoruz. Bizim değerimizle doğru orantılı sanıyoruz. Ah nasıl kandırıyoruz kendimizi? Nasıl da anlamıyoruz olanları? Nasıl farketmiyoruz o insanların sevmekten anlamadıklarını?

Hoş anlasak önce ilişkiler için bunu yürürlüğe koyardık. Yapamadık. Anlatamadık.

Seçme, seçilme hakkımızı hep yanlış insanlar üzerinde kullanıyoruz. Afedersiniz de akıllanmayı bir türlü kabul edemiyoruz. Ne dost (gerçek olmasa da kısmen) kazığı yemediğimiz kalıyor, ne bile bile ateşe atılışımıza bir ses eden oluyor. Bile bile körüklüyorlar olayları. Sanıyorlar ki boy vereceksin, altında kalacaksın.

E ergen kafasındaki insanlar şu ana kadar neler yaşadığımı nereden bileceksiniz? Ne kadarına şahitsiniz? Neler gördüm, neler biliyorum bi fikriniz var mı? Sizin verdiğiniz acının bin katını çektim ki ben, bunun acısı başka çıktı.

Hayatımda ilk defa hareketlerimi kısıtladım ben. Konuşmam gereken insanlarla konuşmadım. Normalde yapmaktan utanmayacağım şeyler için kıpkırmızı bi suratla dolaştım. Özür dilerim ama hadsizsiniz, hazımsızsınız.

İnsanlar bilmem kaça ayrılır umurumda değil ama siz insanlığınızı kaybetmişsiniz. Hangi kategoridesiniz bilmiyorum. Size karşı bişey hissetmekten bile yoksunum. Keza herşey karşılıklı.

Ne kadar değer verirseniz, o kadar değer biçilir size. Öyle olsun. Aynı anda hayatımdan çıkan insanlara da burdan selam olsun. Ne diyelim ki. Kısmet tabi.

2 yorum:

  1. Ne yazık ki verdiğimiz değerle gördüğümüz değer, çoğu zaman ters orantılıdır. Zaten genellikle bizi üzen, içimizi acıtan da verdiğimiz değerin karşılık bulamamasının burukluğu değil midir?

    İnsanların kullanma kılavuzu yok. Nasıl olduklarını, ancak yaşayarak öğrenebiliyoruz. Bu da, kimi zaman bizi yaralayacak durumlara yol açabiliyor. Yapacak bir şey yok. Hayat böyle bir şey...

    YanıtlaSil
  2. Yazık ki görmediğimiz değeri göstermeye devam ediyoruz. Önemsenmesek de önemsiyoruz. Canı yanmasın, üzülmesin diye kendimizi yok yere geriyoruz. Halbuki bize ne?

    YanıtlaSil