Bildiğin tuhaflıklar abidesi oldum.
Dün olan olaylar sonrası herşeye ve herkese karşı aynı tavrı takınabileceğime eminiz. Neden? Kim kim? Ne için?
Neler olduğunu anlatsam inanamazsın aslında.
Beklemediğim bi an, beklemediğim bi insan, beklemediğim bi haber...
Ve bütün gün aynı karın ağrısını çekmek. Beklemek. Bir adım beklemek. Evet, yeni bi umut için bi adım bekliyorum.
Bu kez farklı. Bu kez sil baştan. Bu kez sıfırdan.
Ve hayatımda ilk defa "benim olsun." diye dua ediyorum.
Ve ilk defa böyle birini görüp tanımanın verdiği mutluluk var üzerimde.
Eskiler eskide kalmış. Geriye kimse bakmamış. Masal bitmiş, herkes evine dağılmış. Bi köşede küçük bi kız yeni umudunu ararmış.Arar da bulamazsa diye umuduna bir ışık vermişler. Gördüğünde anlasın. "Sen O'na aitsin." demişler. Umut yola çıkmış. Küçük kız beklemeye devam etmiş. Umut gelene kadar küçük kız üzülmüş, ağlamış, yıpranmış, büyümüş. Umudu karşısına çıktığında da değerini daha iyi anlamış.
Burcu bugün şu sözü söyledi. "Zafere giden yolda çekilen çile kutsaldır." Çile değil de beklemek öldürüyor insanı. Ha gayret az kaldı. :D
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder