En zoru da "benimleydi" demek sanırım. Kendini bi rahat bıraksan unutacak gibi oluyorsun da en ufacık bişey kıyıdan köşeden çıkıp aklını bulandırıyor hemen. Eskilerden bi demetle karşına çıkıyor. Ya da benimki gibi dolabın en dibindeki tshirt elini ne zaman atsan en üstte duruyor.
Hani hayatımızdaki seçimler, kararlar bizimdi? Hani hiç pişman olmamalıydık? Yaşadıklarımız yanımıza kârdı hani? Peki, bu içimdeki sancının sebebi ne?
İçinden geldiği gibi gülüp eğlenmeyi beceremeyen biri olduysam, suçlusu kim? Yine benim değil mi? Tüm fatura bana kesilmeli di mi?
Benim içim titredi onun her dokunuşunda, her öpüşünde... Ben ona o kadar yüz verdim. Beni kalpsizin birine dönüştüren o değil miydi? Acımasız yapan? Herşeyi, herkesi silip atabileceğime ve yalnız kalsam da aynı olacağıma inandıran o değil miydi? Gücüm, kuvvetimin temel kaynağı o değil miydi?
Bi yanında ne kadar istesemde hiç birşey hissedemediğim insanlar, bi de hiç istemesem de beni sonradan mutsuz etsen de sen... En zoru bu eski anıların hücumlarına karşı savunmasız kalmak aslında. Gözlerin dolmamış gibi, o yaşananları özlememişsin gibi, seni senden nefret ederek gizli gizli sevmek gibi...
Bıraksalar bizi bi başımıza da yaşarız anılarla, hepsi sahip çıkar yaşananlara da sen işte. Her haltı yediğin halde sevmeyi beceremeyen sen... Her başarıyı kucaklayıp bi beni gerçekten sarıp sarmayalamayan sen...
En zoru aslında karşına geçip "seni sana rağmen sevdim ben" diyebilmek belki de...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder