Biz!

Ne zaman "yok bi daha olmaz" dediysek hep oluyor ya, bizi mi deniyorlar acaba? İlahi bi güç bizim "asla" dediklerimizi yapmamız için uğraşıyor sanki.

Ne zaman birinden vazgeçecek olsak bize elle tutulur, gözle görülür bir bahane sunarak geri çeviriyor sanki. "Vazgeçme bunu bulamayanlar da var." diyor bi ses. Yapamıyoruz tabi. Çok normal.

Sever gibi de yapıyoruz biz, sevildiğimize de inandırıyoruz kendimizi. Hayırdır? Nedendir? Bir yerlerde kandırılan biz oluyoruz da içten içe biliyoruz kendimizi kandıran da biziz. Birilerinden bi hayat mı çalmaya çalışıyoruz? Yoksa kendimizden güzellikleri çalmak için mi uğraşıyoruz? Kimin tarafını tutuyoruz ki? Birilerinin yerine başkalarını koyma adetimiz çocukluktan kaldıysa eğer şaşırmak boşuna. Oyuncak bebeklerimizden biri kırılıp döküldüğünde bi yenisi gelirdi alıştırdık tabi bünyeyi.

"Herşey güzel olacak" yalanı var bir de kendimize söylediğimiz. Kim duyacaksa? Kim huyumuza gidecekse? Kim bizi bu yalana inandıracaksa? İnandıklarımızla yaşamak , inanmadıklarımızla savaşmak zorunda kalmamız da çok acı yahu. Sevsen ayrı, sövsen ayrı. İnansan ayrı, inanmasan karşısında dursan ayrı...