Ben Acıyı Seviyorum!

Gelenler ve gidenlerle dolu hayatımıza bi ışık tutacak Allah'ın kulu yok. Yanarım yanarım ona yanarım.

Biz yol bulamıyorken gidecek, millet önce bir uğruyor, selama duruyor, sonra da hiç bişey olmamış gibi gidiyor. Biz yapıyoruz biz. Ne yapıyorsak kendimize. Acıyı seviyoruz. Üzüntüden kendimizi yemeyi de.

Bi sorun olsun düşünecek bir şeyler olsun yeter ki. Kendimize ne kastımız var bi bilsek, ne alıp veremediğimiz. Gülsek, eğlensek, mutlu olsak? Yoooooooooook. Çekmemiz lazım. İnim inim inlememiz, tuvalet kağıtlarına sarılıp yatmamız lazım. Makyajımızı temizlemeye ayrıca takatimiz olmadığından duşun altında oturup ağlayıp durmamız lazım. Ben benden ne istiyorum acaba?

Biz aslında bağlılık yemini etmek istiyoruz. Biriyle bi ömür geçirme fikrine hala inanıyoruz. Ne safız Yarabbi!? Her sabah uyandığımızda onu görmek, her akşam yatmadan önce ona dokunmak istiyoruz. Onunla gözlerimizi kapayıp, onunla açmak. Kimden bahsediyoruz? Nerede buluruz? Kredi kartı limitimiz yeter mi böylesi için?

İnceden inceden giydirip, sevmediğimiz halde katlandığımız onca insan varken bir de kendimizi zorlayalım istiyoruz. Yeni sınavlara girmek de bi hobi tabi.

Bizim ruhumuz bozuk aslında. Bütün sorun da onda. Kanser olmuş belki de. Kemoterapi görmüş, sonrasında da hayır gelmemiş. Belki de ölmüş. Farketmeden yok etmişiz ruhumuzu.

Bizim niye kimseye hayrımız yok belli. Kendine iyi gelemeyen insanlar başkalarına nasıl iyi gelebilir ki?

Bi şarkıda geçiyordu ya :

"Ben acıyı seviyorum, sebebi bu.. " diye. Aynen öyle halimiz.