Kimseden bir eksik ya da bir fazla olmayarak başladık herşeye. Birbirimize dertlerimizi anlattık, anlarlar sandık da yalnız kaldık. Kimimiz sarstı ötekini, kendine getirdi. Getirdi de ne oldu? Değişen bir şey olmadı. Anlaşıldı ki o biri hep hata yapacak, öbürü kendine getirecek. Roller oturdu. Kişilikler baki kaldı.
Çığlıklar atsan duyan olur mu sanki? Sabahlara kadar ağlasan gören olur mu? Bi köşeye çekilsen nedenini soran olur mu?
Uzaklara gitmenin değerini bilmek gerek de, hiç birşey olduğu yerde kalmıyor ki. Alıp götürüyorsun peşinden... Seninle geliyor uzaklara. Sen gittikçe gölgen misali ayrılmıyor peşinden. Kırılan kalbinmiş, yok olan gururunmuş, bırakıp gitmişsin. Kimin umurunda?
Aileni bırakmışsın, sevdiklerinden uzaklaşmışsın. Kim üzülmüş senden sonra? Kim düşünmüş? Kim "aaa bu kız gitti" demiş? Kim seni merak etmiş?
Amaaaaaan depresyon mode on! Açılın da bi güzel giriş yapalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder