Geride kalanlarla vedalaşmak için bu kadar bekledikten sonra 1 dk daha dayanacak gücüm yok.
Aylardır kıvranıyorum. Farkındasınız. Bitmiyor anasını satayım. Bitmiyor. Derdi, kederi, efkarı, hicranı bitmiyor. Bi viraneye dönmüşüm kimse farketmiyor.
- Güzeldim ben o yazlar kadar zamanında...
Bir ara ne keyifliydim ben. Hiç bişeyden anlamadığım o dönem. Erkek-kız ilişkilerinin hala elele tutuşmak olduğunu, yanağından öpmekten ibaret olduğunu sandığım dönem. Bir ara ben iyiydim. Kimse olmasa da gönlümü eğlendiriyordum.
Şunu anladım ki sen bir acıya dayandığında, diğeri üstüne geliyor. Nerede biteceksin? Daha ne kadar dayanabileceksin? Farketmezler ki. Son nokta diye bişey yok. Öldürmüyor, daha da güçlendirmiyor bu acılar. Sen bitmiyorsun, hepsi o kadar.
Ağlamak çare değil. Ağlamakla çözüme ulaşılmıyor. Ama sen rahatladığını sanıyorsun. Bi gözyaşı fazlalık yapıyor sanki.
Ah unutmadan! İstediğini söyleyen, bırakıp giden, geri dönmeyi düşünen, döndüğünde eski "ben"i bulacağını sananlara söylüyorum. Ne arkadaşlığınız umurumda, ne varlığınız. Gidişiniz olsun. Dönüşünüz olmasın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder