Nefes...

Nefes alırmışım gibi. Suyun altında kalmışım gibi. Sanki. Yeniden başlamışım gibi. Hem yaşamaya, hem kendi ayaklarım üzerinde durmaya...

Anlamaz kimse. Kolay değil.

Çok zor mu? Hayır o kadar değil. Unutmadım. Unutmam ki. Fil hafızasına sahibim ben. Ne yapılan iyiliği unuturum. Ne kötülüğü. Ne sevmeleri, ne sevilmeleri. Ne gülmeleri, ne ağlamaları. Ne sancıları unuturum, ne rahatlığımı.

Unutmam ki. Her seferinde yeniden kalkarım ayağa. Yeni başlanğıçlarla.

Bi söz vardı.

"Yineler yenilerle güzel."

Her duygu güzeldir yerine göre. Ama yenilerle. Herşeyin yenisi.

Umudun varsa yeniler geliyor. Bir bir. Sırayla. Sen yeter ki içini ferah tut.

Dibe batmak yerine nefes almayı dene. Çırpın, haykır, dua et. İnan!

Merak etme geliyor. Nefes almaktan vazgeçme. Zamanın varken... Halin varken...

Benim var umudum. Kolay kolay pes etmem bilirsin. İstediklerim olana kadar. Olduktan sonra daha da hırslanırım. Benim elimde kalması için. Kimisi için uğraşmaya değmez. Düşünmeyi gerektirmez. Ona da lafım hazır "koy ver gitsin.".

Bu kadar... :)