Senin Yüzünden.

Bu saçma sapan davranışlarım, herşeye bir lafım, istenmeyen insan ilan edilmem hep senin yüzünden. Sen yaptın bütün bunları. Sen yarattın bu hali. Senin eserin yani.

İnsanlar yarattıklarıyla gurur duyarlar peki sen gurur duyuyor musun? Bu güvensizliğim, bu mutsuzluğum, bu gözyaşlarımdan dolayı gurur duyuyor musun?

İsteklerim de önemliydi. Düşüncelerim de. Bencildim ben senden önce. Kendimden başka kimseyi önemsememiştim. Değer vermemiştim. En azından bu kadarını.

Çaba sarfetmedin sen. Görmedin. Duymadın. Bilmedin.

Duydukları mı önemlidir insanın? Hissettikleri mi? Ben senden hiç kötü söz duymadım mesela. Ama hissettiklerim. Söyledin sen aslında "ben seninle hep seviştim.". Sev-m-iştim. Sevmek ve sevişmek arasındaki farkı anlamadığın sürece senin varlığın çok da bir şey değiştirmezdi, kabul ediyorum.

Seni sevdim ben. Düşündüğümden daha çok. Her karşılaştığım insanda seni aradım. Yanımdan geçen bir erkekte aynı kokuyu duyduğumda dönüp baktım, "sen misin O" diye. Değilmişsin. Değilsin. Sen aslında düşündüğüm adam da değilsin. Düşümdeki adam beni üzmezdi. Beni kırmazdı. Beni yağmalamazdı. En önemlisi beni bırakmazdı. İstese de bırakamazdı.

Senin yüzünden bu halim. Senin yüzünden isyan edişlerim. Hıçkırıklarım da senin yüzünden.

Seni suçlasam da bir şey değişmedi. Hala aynı. Hala. Bildiğin, tanıdığın gibi. Ne senle olduğu gibi mutlu, ne sen olmadan önceki gibi huzurlu. Bi tuhaf. Bi boş. Bi yok ki sorma.